مجید کوهی، کارشناس ارشد باستان شناسی اداره کل میراث فرهنگی استان گیلان با اشاره به اینکه این محوطه در ارتفاع حدود ۸۰۰ متری از سطح دریا واقع شده به گفت: آنچه از بقایای به جای مانده از این محل مشاهده می شود ساختاری منظم از معماری یک معدن باستانی بوده که دارای چیدمان بسیار منظم و گویایی است.

وی افزود: این محوطه معدنی از چهار بخش اصلی شامل محوطه گورستانی در قسمت جنوبی، محوطه حفاظتی حریم معدن، محل یا نقطه اصلی حفره معدنی و بقایایی سازه های معماری تشکیل شده است. همچنین  شکل ظاهری و توپوگرافی این محل به صورت بیضی شکل بوده و طول آن ۲۵۰ متر و عرض آن نیز حدود ۱۵۰ متر است.

وی با اشاره به اینکه این محوطه از سه جهت اصلی خود به پرتگاه و دره‌های بسیار عمیق ختم می شود گفت: تنها راه دسترسی و ورودی به این محل از ضلع جنوبی آن امکان پذیر است.

کوهی افزود: در قسمت جنوبی این معدن بقایای محوطه گورستانی شکل گرفته که با توجه به یافته‌های سطحی و سفالینه های بر جای مانده می‌توان گفت متعلق به دوران عصر آهن بوده و نیز در لا به لای این سفالینه ها تعدادی سفال مربوط به دوره اشکانی یا دوران تاریخی مشاهده شده است.

وی بیان کرد: در قسمت مرکزی این محوطه نیز بقایای معماری به شکل منظم مشاهده می‌شود که احتمالا می تواند محل استقرار و استراحت معدن کاوان باشد. در قسمت شمالی این محوطه نیز بقایایی معماری و جسم اصلی معدن مورد مطالعه دیده می شود که به صورت معماری دایره ای شکل و مارپیچ از سطح زمین به قسمت های پایین و تحتانی زمین ادامه یافته است.

وی با اشاره به اینکه این نوع معدن از نظر مقیاس سطحی در ساختار و معماری به معادن باستانی فیروزه در نیشابور و معادن باستانی منطقه سر کویر و طرود و چاه مسی و رشم در جنوب استان سمنان و شهرستان دامغان و شاهرود  شباهت دارد، تصریح کرد:از نظر نوع معدن نیز با توجه به شواهدی از رگه های بر جای مانده از نوع لیمونیت، اکسید آهن و هماتیت دیده می شود؛ می توان به معدن آهن بودن آن اشاره کرد.

این کارشناس  گفت: با توجه به ساختار معماری در بخش مرکزی این محوطه و مشاهده خاک ها و نهشته حرارت دیده آن می توان احتمال داد که معدن کاوان دوران باستان عملیات فراوری و جدا سازی مواد لازم را در محل انجام می دادند.